Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи ва саллам Пайғамбарлик ишларининг аввалида масжиднинг қибла томонидаги девор олдига ўрнатилган устунга суянган ҳолида хутба ўқир эдилар.
У зотнинг олдиларига бир аёл келиб: ˝эй Аллоҳнинг Расули мени дурадгор ўғлим бор унга сиз учун минбар ясаб беришини буюришимга рухсат берасизми˝?! — деди. Расулуллоҳ у аёлга:
˝Хоҳласангиз майли ясаб берсин˝— дедилар.
Бир неча кун ёки ҳафтадан кейин Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи ва саллам учун ўша устун ўрнига минбар ўрнатиб берилди. Бояги устунни эса четроққа чиқариб, масжиднинг бир бурчагига қўйилди.
Расулуллоҳ хутба ўқиётиб тўхтаб қолдилар. Ўшанда масжиддаги барча одамлар ушбу устундан таралаётган шивирлаган шовқин овозини эшитдилар. Бу овоз туянинг туғиш арафасидаги инграган йиғи овозига ўхшар эди. Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи ва саллам минбардан тушиб ўша устунни олдига бордилар, сўнг устунни қучоқлаб жим бўлгунингча уни силаб юпатдилар. Кейин Расулуллоҳ саҳобаларга ўша устунни минбарларининг остига кўмишни буюрдилар.
Инсон қалби, инсон дийдаси қаттиқ жисмлардан ҳам қаттиқ ва бағритошдир, эй Аллоҳнинг бандалари.
Инсон Расулуллоҳни қутлаган ўша устундан ҳам ёмон шафқатсиздир.
Мана шу инсоннинг муаммосидир. Мана шу бизнинг муаммойимиздир.
Биз Аллоҳнинг тўлиб тошган неьматлари ичида яшаб туриб ҳам Аллоҳ азза ва жалланинг зикридан доим юз бурамиз.У зотнинг насиҳатларини бажаришдан юз ўгирамиз.
Агар биз, бу насиҳатларни амалга оширганимизда эди, ҳеч қачон бундай фитналарга дучор бўлмас эдик.
Агар биз, буларни бажо келтирганимизда эди, у ер бу ерларда бизга эшитилаётган ҳар қандай ёмонликлар орамизга суқулиб кирмас эди.
Аллома имом ал-Бутий ҳазратларининг суҳбатидан
Ғуломов Абдуллажон таржимаси.
